Waarde en inferioriteit
© | gepubliceerd 22 juni 2009 in: psychologische theorie, diamond approach
Tijdens mijn zelfonderzoek viel het me op dat er een onderscheid is tussen gebrek aan waarde (van jezelf) en inferioriteit.
Inferieur voel je je altijd in relatie tot iemand, die je als superieur ziet. Er is dus sprake van een objectrelatie.
Een gevoel van gebrek aan waarde is wel het gevolg van een situatie, maar is, naar mijn idee, op zich niet een onderdeel van een objectrelatie. Het staat op zichzelf.
Inferioriteit gaat wel al gauw samen met een gevoel van een gebrek aan waarde. Het viel me op dat inferioriteit ook vaak samengaat met een gebrek aan wil (castratie). Ik merkte dit vooral in objectrelaties van gehoorzaamheid aan mijn ouders (als klein kind). Maar het ligt voor de hand dat als je je inferieur voelt, je de wil van de superieure ander zult volgen, ten koste van die van jezelf. Dit is ook hoe het in het superego werkt.
H.B. DANS2 schreef 8 oktober 2014, 15:32 het volgende:
Mooi zoals ik hier lees dat er onderzocht kan worden. Ik voel me inferieur als ik wordt onderdrukt in de objectrelatie. Ik ben eerst open en onbevangen en dan ervaar ik dat dat niet overkomt, ahw niet wordt herkend. De ander zit dan in een vast soort programmering van de objectrelatie. Als de ander daar dan, onbewust, over heen blijft reguleren voel ik me inferieur, maar ik voel ook verzet openen vanwege het gebrek aan contact.
Gebrek aan waarde ervaar ik op verschillende manieren. Ik voel dan een leegte in het contact, maar over de jaren heen ben ik gaan voelen dat die leegtes ook in mijn lichaam zitten. Die leegtes openen bv als verdriet als ik met waarde wordt aangeraakt. Door daar mee te blijven werken leerde ik dat de objectrelaties zich ahw in mijn lichaam hadden vastgezet als een leegtes. Ik was me in die patronen van niet bestaan gaan vasthouden.
Toen begreep hoe bijzonder het leven is. Als ik er zelf naar toe durf te gaan komen kan ik er bewust aanwezig zijn. Dat heet presence.
Gehoorzaamheid voel ik wel, maar het is niet heel sterk. Mijn eerste reactie is altijd: wat bedoelen ze nu en dan ga ik dat uitvissen. Ik voel wel dat ik dan ook iets van dat ik mijn hoofd buig, wat voorover ga zitten. Net alsof ik onder het maaiveld blijf maar met mijn verstand telkens even boven het maaiveld uit probeer te komen. Met mijn bewustzijn zoek ik dan naar bevrijding. Ik kon dan wel in de war raken als de volwassene daar dominant aanwezig bleef. Dan opende verwarring, struikelen, chaos. Ik heb daardoor verschillende lagere scholen moeten bezoeken.