Voelen vanuit de buik
© | gepubliceerd 22 december 2017 in: kritiek diamond approach, diamond approach
In de Ridhwan School wordt gemediteerd door te focussen op wat men de 'Kath' noemt. De Kath, in de onderbuik, zou een centrum zijn dat het voelen bevorderd. Meditatie hierop zou het voelen daarom ontwikkelen en tevens een concentratieoefening zijn. Vanwege de nadelen die ik zag aan deze oefening, deed ik deze met toenemende tegenzin, om er uiteindelijk grotendeels mee op te houden.
Het lichaam voelen vanuit de Kath
Zelf heb ik vaak ervaren dat met de aandacht op de Kath (een paar vingers onder de navel en naar binnen) het makkelijker is om het hele lichaam ineens te voelen. Hierdoor vind ik dit vooral een handige manier om kindervaringen te voelen. Ik focus op de Kath en direct is er mijn innerlijk kind, zoals dat met mijn huidige situatie omgaat. Ook sterk met lichamelijkheid verbonden ervaringen, zoals bijvoorbeeld mijn ervaring van de ruimte, vind ik makkelijker om op in te tunen als ik mij op de Kath concentreer. Ik neem aan dat de senior teacher in mijn groep dit bedoelde, als ze de Kath, in het Engels, een 'center of sensing' noemde.
Wat niet zo makkelijk te voelen is vanuit de Kath
Maar, er is meer dan alleen die lichaamservaring vanuit de Kath. Ik merkte dat het niet zo is, dat die manier van focussen het makkelijk maakt om bijvoorbeeld mijn gezichtsuitdrukkingen te voelen, of zelfs maar op te merken. Of gevoelens die bijvoorbeeld binnen mijn schedel zijn, of net boven mijn hoofd. Spanningen in mijn enkels ontgingen mij volledig. Maar dagelijkse meditatie op de Kath ontwikkeld wel de gewoonte om altijd je aandacht daar te hebben. Misschien vinden sommigen dat praktisch, maar ik heb het zelf toch als een belemmering ervaren.
Niet alleen bij het voelen van de zo belangrijke gezichtsuitdrukkingen heb ik gemerkt dat ik onnodig veel miste door de in de eerste jaren Ridhwan opgebouwde gewoonte om vaak op de Kath te focussen. Maar als je met een computer werkt, is het niet bijster handig om met je aandacht veel bij je lichaam te zijn. Ik zag dat sommige Ridhwan-studenten bezig waren, gestimuleerd door Ridhwan-teachers, om bij werk aan de computer zo continu mogelijk van hun lichaam en bewegingen bewust te zijn. Ik denk dat dat niet alleen onnodig ten koste gaat van concentratie op het betreffende werk, maar ook op eigen gevoelens.
De 3 Dantians
In Chinese Martial Arts en Qigong (energie-oefeningen) kent men ook de Kath. In het Chinees wordt dit de Dantian genoemd. Of eigenlijk, de Lage Dantian, want er zijn 3 Dantians. De andere 2 zijn de Middelste Dantian, ter hoogte van het hart, en de Hoge Dantian, die gelegen is tussen de wenkbrauwen (het 'Derde Oog'). Het ligt voor de hand deze 3 centra te relateren aan de in de Diamond Approach veel gebruikte centra Hoofd, Hart en Buik.
Toen ik ging experimenteren met voelen vanuit de andere 2 Dantians, merkte ik al snel dat het veel makkelijker is om bewust te worden van gezichtuitdrukkingen of gevoelens in het hart-gebied, vanuit de respectievelijke Dantian-locaties. Ik ben ze als een efficiënte manier gaan zien om snel toegang tot die gevoelens te krijgen, en ze in mijn inquiry snel te kunnen verwerken in de beperkte tijd die het dagelijks leven daarvoor beschikbaar heeft. Mijn inquiry is hierdoor soepeler geworden.
Vrij bewegende aandacht
Ik vind het niet logisch om een vast punt te hebben om met mijn aandacht naartoe te gaan, zoals de Kath-meditatie dat ontwikkeld. De aandacht moet vrij kunnen bewegen. Het is mijns zinziens beter vanuit dat vrije bewegen te kunnen ophelderen wat er gebeurt, in je inquiry, dan de aandacht op een bepaalde plek vast te pinnen.
Daartoe heb ik, als een soort meditatie, veel gewandeld, waarbij ik vooral met mijn binnenwereld bezig ben. Ik heb heel wat gevoelens al wandelend verwerkt. Ik voel me dan zeer vrij mijn aandacht op allerlei locaties in mijn lichaam te hebben, om allerlei verschillende dingen te kunnen voelen. Op de een of andere manier maakt het wandelen het voelen voor mij duidelijk makkelijker.
Het vele zitten in de Ridhwan School
Wat dat betreft vind ik het vele zitten dat er bij de Ridhwan School is eigenlijk problematisch. Het maakt het voelen minder dynamisch. Ik heb sterk het vermoeden dat dat vele zitten ermee te maken heeft dat de oprichter van de school, Hameed Ali, als kind polio had, en vanwege die verlamming met een kruk loopt. Zitten zal voor hem een stuk makkelijker zijn als lopen of anderszins bewegen. En dat vindt zijn weerslag in de opzet van de school.
4 reactie(s)
Meer artikelen
< Wat 'Brilliancy' is in de Diamond Approach – Vernieuwing na de Diamond Approach >
Caroline Bakker schreef 10 december 2019, 10:50 het volgende:
Beste Ewald, het ‘bekend’ zijn met een ‘methode’ om je bevindingen juist te kunnen inschatten, zegt het in mijn beleving al… Het geloven en voelen langs een ‘methode’ is wat mij betreft – net als religie – een beperking en inperking van de natuurlijke stroom. Regels en methoden zijn bedacht door mensen om grip te houden op zaken. Overgave – naar mijn idee voorafgaand aan ieders natuurlijke staat van zijn – wordt daarmee als het ware al uitgebannen. Wat vreemd is als de formuleringen en doel van iedere religie, methode en ‘spirituele club’ mag geloven. Ik ‘geloof’ nog slechts in 1 ding; alle delen van jezelf toestaan er in welke vorm dan ook, te mogen zijn. Als je ook de ‘veroordeling’ kunt omarmen, schuif je steeds meer op naar ‘het midden’. Verlichting zoals deze tegenwoordig als koopwaar lijkt te worden aangeboden, met een ‘methode’ als middel om het te ‘verkrijgen’, is de oude dualiteit en religie maar dan in een nieuw jasje. Ik zou graag dan ook slechts dat idee willen ‘verkondigen’. 1. Neem altijd je verantwoordelijkheid, schrap het woord ‘schuld’ (om je achter te verstoppen). 2. Oordeel niet en doe je dat toch; vergeef het jezelf en de ander. 3. Heb lief, eerst jezelf en daaruit voortvloeiend de ‘ander’. De beweging tussen die 3 zaken houden je lang genoeg ‘bezig’ om de afleiding van de buitenwereld te serieus te nemen. Ook de spirituele termen, die zijn de grootste ‘afleiders’. Hartelijke groet, Caroline Bakker
Ewald schreef 10 december 2019, 11:20 het volgende:
Beste Caroline, Dank voor je reactie. Ik kan me daar wel het een en ander bij voorstellen. Ik denk wel dat er een barrière is bij het toestaan van alle delen van jezelf.
Als kind zul je dat steeds minder gedaan hebben, want met je onvolgroeide hersenen is het vaak lastig om met druk van je omgeving om te gaan. Je kunt als volwassene wel besluiten om alles van jezelf toe te gaan staan, maar die patronen uit je kindertijd zijn er dan al en gaan niet zomaar weg. De natuurlijke stroom is dan al ingeperkt.
Als je daar wat aan wilt doen, kom je, denk ik, toch uit bij het volgen van een bepaalde methode.
Claudia schreef 17 februari 2021, 21:49 het volgende:
Dag Ewald, ook ik heb moeite met de Kath meditatie. Het kan zijn dat ik het nog niet voldoende hebt geprobeerd, de Kath meditatie, als ik alleen ben. In de groep gaat het veel makkelijker. Maar ik merk ook dat wandelen, maar vooral breien (!) voelen en verteren makkelijker maakt voor mij. De kleine repeterende beweging van de breinaalden schijnt e.e.a. in je hersenen te verbinden (links en rechts), volgens een Franse psychiater die ook veel breit. Ze schreef er een boek over. Bovendien vind ik het gegeven dat ik iets moois maak terwijl ik verteer ook niet verkeerd:-)
Ewald schreef 17 februari 2021, 22:11 het volgende:
Dag Claudia, Interessant dat breien het voelen en verteren makkelijker voor je maakt.
Toen ik deze post schreef, had ik nog het idee dat ik zo makkelijk bij het Innerlijk Kind kwam door op de Kath te focussen. Maar ik ben erachter gekomen dat het een ander centrum is wat ik daarvoor gebruik. Het zit op ongeveer dezelfde hoogte als de Kath, maar dan halverwege navel en ruggegraat.