Verdwaald raken in dromen
© | gepubliceerd 8 november 2011 in: zelfonderzoek, psychologische theorie
Een van de meest voorkomende thema's in mijn dromen is dat ik een eerder bezochte plek niet meer kan terugvinden. Een kamer in een gebouw, een bepaalde straat waarover ik eerder gedroomd heb, ze lijken nog wel ergens te zijn, maar niet waar ik zoek. Waar ik dan ben lijkt wel wat op waar ik naar op zoek ben, waardoor het lijkt of ik in de buurt ben, maar ik ben wel verdwaald.
Een aantal jaar geleden vertelde iemand me dat hij vaak verdwaald was in zijn dromen, en hij vroeg me hoe dat zou kunnen komen. Mijn theorie was toen dat dit iets is wat inherent aan dromen is. Uiteindelijk is wat je ziet in dromen, en waar je denkt dat je bent, niet echt. Het is iets wat je uit je eigen geest voorkomt, en er is geen reden dat het een vaste vorm zou hebben. Het veranderen van je droom is een gegeven, maar doordat je in de werkelijke wereld uitgaat van dingen die in zekere mate onveranderlijk zijn, doe je dat in dromen ook, terwijl dat niet overeenkomt met de hoe het in dromen gaat. Doordat dingen veranderen waarvan je denkt dat ze niet veranderen, krijg je het gevoel dat je verdwaald.
Omdat ik denk dat dit verdwalen inherent is aan dromen, denk ik dat iedereen regelmatig verdwaald in dromen.
In de loop der jaren is me opgevallen dat dromen die ik vroeger in de nacht heb stabieler zijn. Misschien omdat dat dan een nieuw onderwerp betreft, waardoor alles nog vast lijkt. Later in de nacht ontstaan er dan meer variaties, en komt er hoe langer hoe meer een gevoel van verdwalen. Doordat ik dan op zoek ga, ben ik dan meer en meer aan het reizen, lopend, in de trein of op de fiets. Dit lijkt een redelijk vast patroon te zijn.
Vanmorgen kon ik, kort nadat ik wakker werd, het gevoel dat bij dat verdwalen hoorde onderzoeken. Ik voelde me verdwaald en begreep niet hoe dit kon. Ik voelde me angstig, geblokkeerd en had een neiging me terug te trekken. Het gevoel van mijn omgeving was er een van onvastheid en verandering waar geen verandering zou moeten zijn. Ik zocht richting, maar die was er nauwelijks. Ik voelde me een jongetje van een jaar of 3, 4, dus dit was een gevoel wat ik al vrij lang had.
0 reactie(s)
Meer artikelen
< RSI en onderdrukt verdriet – De heftige Noord-Koreaanse emoties >