Gevoelens in de spiegel - projectie
© | gepubliceerd 19 april 2009 in: psychologische theorie, zelfonderzoek
Toen ik nog niet zo bezig was met het bewust maken van mijn onbewuste gevoelens, merkte ik nogal eens op dat mijn gezichtsuitdrukking in de spiegel of op een foto een emotie uitstraalde die ik niet voelde. Vaak was dat verdriet, dat ik dan wel in de spiegel of op een foto zag, maar niet wilde voelen. Ik probeerde foto's van mezelf te maken waar die emotie niet zichtbaar op was, maar dat bleek bijna niet te doen.
Nu ik al weer diverse jaren bezig ben om mijn gevoelens wèl te doorvoelen, merk ik dat ik het verschijnsel nu tot mijn voordeel kan aanwenden. Als het na enige tijd proberen gevoelens toe te laten niet lukt door iets heen te komen, en ik hetzelfde maar blijf voelen, wil ik nog wel eens in de spiegel kijken om te zien of ik daar een gevoel zie dat ik nog niet gezien had. Vaak zie ik het daar dan wel. Dat kan dan voldoende zijn om er doorheen te komen, en ik zie dan in de spiegel mijn gezichtsuitdrukking ontspannen, nadat ik het onderdrukte gevoel daar zag.
Ik neem aan dat wat hier gebeurt projectie is. Normaalgesproken is het bij projectie zo dat je een gevoel dat je zelf onderdrukt bij de ander meent te zien. Als je bijvoorbeeld zelf kwaadheid onderdrukt, kun je dan het idee hebben dat de ander juist kwaad op jou is, terwijl dat niet zo is. In de spiegel is er ook een ander waarop je een gevoel projecteert - alleen is die ander jezelf.
7 reactie(s)
Meer artikelen
< Objectrelaties in het onbewuste – Amok op Koninginnedag 2009 >
A. schreef 21 april 2009, 20:20 het volgende:
Dat is mooi wat je schrijft, ik ga ook eens in de spiegel kijken. Soms zie ik het inderdaad op foto’s, vooral verdriet, ook angst. Maar of het projectie is weet ik niet, is het niet gewoon spiegeling? Spiegeling is toch iets anders dan projectie denk ik. Het heeft iets meer van “gezien worden”, ook al zie je een “beeld” van jezelf. Interessant!
groet, A.
(sorry, ben liever niet met mijn voornaam op het internet…)
Ewald schreef 21 april 2009, 21:15 het volgende:
Misschien is het inderdaad zo dat je in je spiegelbeeld gewoon de gezichtsuitdrukking herkent die je al op je gezicht hebt (dat bedoel je toch met spiegeling?). Maar, als je zelf een emotie niet voelt, omdat je die onderdrukt, is die dan wel op je gezicht te zien?
A. schreef 22 april 2009, 11:45 het volgende:
Spiegeling is ook een psychologische term, toch?
Het fijne weet ik er niet van, ik heb er wel een beeld bij:
Bv. als iemand zegt: ik zie je verdriet, dan spiegelt die jou.
Maar ook: als iemand resoneert met jouw verdriet en ook verdriet voelt, dan wordt jouw verdriet gespiegeld.
Of: als een teacher de staat belichaamt waar jij in bent dan is het makkelijker voor jou om die staat te voelen. Door de spiegeling.
Ewald schreef 22 april 2009, 14:09 het volgende:
Ik stel me voor dat iemand die zo jouw gevoel of staat spiegelt, dat gevoel uitdrukt, en daarmee jouw gevoel erkent, herkenbaar maakt en toestaat.
Maar dat is niet wat mijn spiegelbeeld doet: ik ben op dat moment mijn gevoel nog aan het onderdrukken, het wordt dus niet erkent en toegestaan (hoewel dat wel is wat ik wil bereiken). Ik weet alleen niet of het wel echt herkenbaar wordt: projecteer ik mijn gevoel in mijn spiegelbeeld of is er meer aan mijn gezichtsuitdrukking te zien dan ik zelf voel?
A. schreef 22 april 2009, 20:16 het volgende:
Interessante vraag. Het kan allebei denk ik. Of je ziet iets wat er niet is (niet in de uitdrukking van je gezicht), dan is het projectie, of je ziet iets dat er ook echt is in je gezichtsuitdrukking. In beide gevallen is het gevoel wel in jezelf maar voel je het (nog) niet zelf.
Is iets om een onderzoek mee te doen!
tante marleen schreef 23 september 2012, 15:14 het volgende:
ik ben er ook mee bezig om contact te maken met mijn oorspronkelijke gevoel. ik merk dat ik ‘verslaafd’ ben aan een big smile op mijn gezicht omdat anderen dat zo leuk vinden, en een beeld van mij krijgen dat op dat moment niet mijn ware ik is.
R schreef 3 oktober 2012, 11:50 het volgende:
Dit is iets wat heel herkenbaar is voor mij. Ik zie sinds een paar jaar soms een droefheid in mijn ogen die ik zelf op dat moment niet bewust voel, en ook anderen maken mij daar soms attent op, wat aantoont dat het in dit geval eerder spiegeling dan projectie is. Ik heb trouwens een vriend bij wie ik soms een zelfde droefheid zie en ook hij is zich daar dan soms niet van bewust (soms ook wel, dus het is niet zo dat ik mijn eigen droefheid dan op hem projecteer). Er is overigens een simpele verklaring voor het niet voelen van iets wat er wel is: onderdrukken is nl slechts één van de vele manieren waarop we ons tegen gevoelens verweren. Een andere is bv terugtrekking. In tegenstelling tot onderdrukking blijft je gevoel hierbij wel aanwezig maar neem je er gewoon afstand van. Wanneer dit een automatisme wordt, is het door den duur heel goed mogelijk dat allerlei gevoelens in je opkomen maar dat je het niet eens meer opmerkt, bv als je aandacht meer op je gedachten of externe gebeurtenissen gericht is.