Wat is "moeten"?
© | gepubliceerd 1 juli 2010 in: zelfonderzoek, psychologische theorie
Het is een term die we veel gebruiken, "moeten". Je "moet" je aan bepaalde regels houden. Iemand had iets nooit "moeten" doen. Je "moet" iets van iemand doen.
Vanuit mij zelfonderzoek naar mijn eigen gevoelens hierover, en een meer filosofische analyse kom ik op het volgende.
Wat me in eerste instantie opvalt, is dat het hier om "doen" gaat, dat niet "vrijwillig" is. Iemand doet iets, maar niet uit vrije wil. Het gebrek aan vrije wil betekent dat er sprake is van castratie, maar ook van inferioriteit. Iemand die iets "moet", wordt gezien als niet in staat om vanuit zijn eigen, spontane en natuurlijke gevoelens, gedachten en impulsen te bepalen wat te doen. Als iemand spontaan wil wat "moet", is dat een toevalligheid, iets waar niet op te vertrouwen is.
Er is ook sprake van een oordeel. Iets is "goed" of "verkeerd", en wat er moet, is wat "goed" is. Als iemand niet doet wat "moet", is hem of haar dit te verwijten. Je kunt hem dan beschuldigen. Door iemand te verwijten dat hij niet doet wat moet, plaats je jezelf in een positie van superioriteit, en de ander dus in een positie van inferioriteit.
A. schreef 1 juli 2010, 20:34 het volgende:
Hoi Ewald,
Denk je dat je ook iets kan moeten “zijn”? Ik zit er over na te denken: als ik bijvoorbeeld vind dat ik mezelf moet zijn, of aanwezig moet zijn, dan heb ik een oordeel over hoe ik nu ben, en vind ik dat ik iets anders moet zijn. Ik vraag me nu af of dat altijd betekent dat ik ook iets anders moet “doen”. Impliciet wel waarschijnlijk: ik zal altijd iets moeten doen om anders te zijn dan ik ben. Wat denk jij? Kan moeten ook betrekking hebben op “zijn”?
groet, A.
Ewald schreef 1 juli 2010, 21:26 het volgende:
Hoi A.,
Ik denk dat het “doen” waarvan sprake is als dit een tegenstelling tot “zijn” is, vooral te maken heeft met iets doen vanuit hoop (of wanhoop) dat er iets te bereiken is. Dit is het verlies van het Heilige Idee van “Holy Hope”, zoals Almaas dat in Facets of Unity (9 Facetten van Eenheid) beschrijft. Een gevoel van hopeloosheid wordt dan niet erkend, wat dan tot de “doe”-neigingen leidt.
Dus als je iets “doet” om jezelf te zijn, is er een redelijke kans dat je de hopeloosheid daarvan niet aan het erkennen bent. Door het toelaten van het gevoel van hopeloosheid, en dus niet te “doen”, kom je dan in “zijn” terecht. Het staat me voor de geest dat Almaas in een van de Diamond Heart boeken het vermogen om hopeloosheid te voelen als een soort indicatie van Verlichting geeft.
Omdat het Ego zo’n beetje op het niet-erkennen van hopeloosheid gebouwd is, zul je in de eerste jaren van je ontwikkeling naar Zijn toch veel “doen” en “moeten”. Van je Superego “moet” je mediteren en inquiren. Maar dat gaat in de loop van de tijd over, en komen dingen meer vanuit je wil (gaan vanzelf).